Een gebroken hart is een open hart, zegt mijn therapeute enkele maanden na de breuk. Ze moedigt me aan om terug te daten, vanachter mijn muurtje te komen. Als een echte streber doe ik uiteraard wat ze zegt, meteen Tinder op. Maar het mag niet baten, het duurt jaren voor ik niet meer het gevoel heb dat ik in een wachtkamer zit tot hij terugkomt.
Ik herlees onze berichten, zoek naar dubbele bodems, naar een voorteken van de breuk. Ik zoek aanwijzigingen in Instagram posts. Ik praat er eindeloos over met mijn vriendinnen, tot ook zij geen woorden meer hebben.
Ik denk dat dit verdriet me echt gaat kraken. Blijvend letsel op mijn al kwetsbare hart. Hoe ga je verder na een gebroken hart? Hoe ga je verder zonder alle antwoorden? Wat als ik hem meer ruimte had gegeven? Wat als we elkaar op een ander moment waren tegengekomen?
De hartzeer is zo groot dat ik hem niet kan negeren. Ik zit op de bodem van een diepe put, maar ik moet nog dieper graven. Mezelf openbreken en kijken naar wat er binnenin zit. Met de hulp van mijn therapeute ontrafel ik mijn patronen. Leer ik mild zijn voor mezelf.
Want er is een klein stemmetje in mij dat altijd zegt dat ik het harder had moeten proberen. Maar zelfs als ik alle antwoorden zou hebben, zou het nog steeds voorbij zijn. Ik wil dat hij geen ‘was’ was, maar een ‘is’. Ik wil het heden en niet de verleden tijd.
Wat ik wil is een fantasie van hem die ik in mijn hoofd heb opgebouwd. Ik kies welke dingen ik onthou van onze tijd samen. Ik vergeet de minder mooie momenten. We kunnen ook niet meer terug naar hoe het was, we zijn niet meer dezelfde mensen.
Twee jaar na onze breuk kom ik hem toevallig tegen in Parijs. Ik ga na een late lunch nog wat shoppen in het grand magasin waar we enkele jaren eerder nog samen liepen. En daar staat hij, naast de roltrappen, met zijn nieuwe lief. Ik duik achter een kledingrek en ga trillend een koffie drinken. Berichtjes sturend naar een gemeenschappelijke vriendin om te vragen waar hij juist op hotel zit, zodat ik hen niet nog eens tegen het lijf loop.
“Loop ik in Le Bon Marché, zie ik hem en zijn lief daar… Ben achter een rek gedoken en gevlucht”
“Ik wist dat hij daar was, maar wilde u niet nodeloos heel de tijd doen denken dat je die zag… Laat het de pret niet bederven!!!!”
“Weet je in welk hotel hij zit? Wil hem liever niet nog eens tegenkomen, ben er wat ondersteboven van…”
“Volgens mijn info gaat hij vanavond al naar huis. Wat stom zeg… Was gisteren superlang aan het twijfelen om u dat te sturen, maar dan zou je u nodeloos ambetant voelen. HOE GROOT IS DE KANS DAT JE DIE TEGENKOMT… Paris is van u hé lady, always has been”
Het verdriet grijpt me bij de keel en ik ga met een taxi naar mijn hotel om huilend in bed te kruipen. Iemand hierboven heeft een pervers gevoel voor humor.
Als een relatie eindigt, verlies je niet alleen de liefde die er was. Je verliest ook de persoon die je was in die versie van je leven. Je moet niet alleen afscheid nemen van je lief, maar ook van de dromen die je had voor een toekomst samen.
Ik hield van hem, maar ik hield ook van wie ik was bij hem. Van het toekomstbeeld van een gezin samen. Een gezellige thuis met zijn dochters.
Soms voelt het alsof ik rondloop vol barstjes van al het liefdesverdriet in mijn leven. Ruw littekenweefsel op mijn zachte hart. Liefde is je hart openstellen en erop vertrouwen dat de ander er zorgvuldig mee omspringt en het heel laat. Maar soms lukt dat niet, ondanks de beste bedoelingen. De sporen van breuken en hartenpijn vervagen gelukkig uiteindelijk. Ik troost mezelf met de gedachte dat waar diep verdriet is, grote liefde was.
Ik hou vast aan de woorden van een van mijn favoriete schrijfsters, Elizabeth Day: “A relationship is not a failure simply because it ends. Sometimes it is a success precisely because it has ended, and you have been given the necessary knowledge you need to evolve.”
Door deze breuk ontrafel ik in therapie eindelijk mijn relatiepatronen. Door hem leer ik mezelf liever zien. Deze liefde eindigt niet omdat we uit elkaar zijn. Ik ga hem altijd graag zien voor onze tijd samen. Het is een stilzwijgende liefde die voortbestaat door de impact die hij op mijn leven had.
Stapje voor stapje leer ik mezelf behandelen zoals ik verdien. Met liefde en respect, zonder voorwaarden. Ik loop niet langer rond met de vraag of ik niet teveel ben, of het ok is om te zeggen wat ik wil en nodig heb. We worden gekwetst in relaties, maar we groeien er ook door.
Vijf jaar na de breuk bedenk ik me dat hij waarschijnlijk niet de beste match zou zijn geweest op lange termijn. En vraag ik me voor het eerst af of ik naar rechts zou swipen als ik hem zou tegenkomen op een dating app. Ik voel me eindelijk klaar om de wachtkamer met herinneringen te verlaten.
Je krijgt niet altijd wat je wenst. We moeten in dit leven afscheid nemen van plaatsen, dingen en mensen die we graag zien. En ook al is dat soms hartverscheurend, het maakt ook ruimte vrij voor een nieuw leven, een nieuwe liefde.